یک جایزه؛ خوشحالی من و ناخوشحالی بعضی‌ها

۱- من خیلی از مدال فیلدزی که مریم میرزاخانی گرفته خوشحالم. هم برای اینکه یک نفر ایرانی چنین جایزه‌ای گرفته و هم اینکه خصوصا او اولین زنی در دنیاست که چنین موفقیتی را کسب کرده‌ست. امیدوارم چنین موفقیت‌هایی در زمینه‌های دیگر هم، چه برای کسانی که در کشور مانده‌اند و چه برای کسانی که به هر دلیلی از اینجا رفته‌اند، ادامه پیدا کند و باعث شود که کم‌کم اعتماد به نفسی که ما به عنوان یک ملت برای پیش‌رفتن نیاز داریم رشد کند.

۲- در این بین اما عکس‌العمل‌های بعضی افراد در شبکه‌های اجتماعی برایم بسیار جالب بود. عده‌ای هستند که انگار تحت تسلط نیروهای مازوخیستی اصرار دارند حتی در بهترین لحظات هم به یاد خودشان و بقیه بیاورند که چقدر وضعیت ما بد است، چقدر از نظر فرهنگی عقب افتاده هستیم و صد سال دیگر هم اگر چنین خبرهایی بشنویم حکم این را دارد که با یک گل بهار نمی‌شود و … .

کسی اوضاع نابسامان‌مان را انکار نمی‌کند ولی واقع‌نگر بودن چیزی غیر از منفی‌نگر بودن است. اگر کسی در احوال‌مان دقت کند نکات مثبت بسیار و روند رو به رشدی را می‌بیند که هرچند شاید آهسته ولی به طور پیوسته و به دور از همه هیاهوها به کار خودش ادامه می‌دهد و همین دلگرم کننده است. (شاید بعدترها، به عنوان مثال، مفصل‌تر درباره مشاهده خودم درباره رشد اعتماد به نفس اساتید و دانشجوها در بازه‌‌ی چندساله‌ای که دور از ایران بودم بنویسم).

۳- پیام تبریک روحانی در توئیتر (به همراه دو عکس از مریم میرازاخانی) هم خیلی خوشحال کننده بود.

۴- در این مورد البته جستجویی نکرده‌ام و شناختی هم از مریم میرزاخانی ندارم. ولی دوست دارم و خوشحالی‌ام چند برابر می‌شود اگر در جایی، مصاحبه‌ای، وبلاگی، از کسانی که در ایران مقدمات موفقیتش را فراهم کرده‌اند (اساتیدش، دانشگاه و …) تشکری کند. (البته اگر کرده که خب ایول! :))