Loud Thinking

۱- یکی از ویژگی‌های ممتاز ما انسان‌ها قدرت تخیل کردن است. ما این قدرت را داریم که ذهن‌مان را به هر کجا که می‌خواهیم پرواز دهیم و در مورد هرچه که دوست داریم به رویاباقی بپردازیم. ولی همین ویژگی برتر گاهی کار دست‌مان می‌دهد. اگر حواس‌مان نباشد ممکن است دنیای تخیل را با دنیای واقعیت اشتباه بگیریم و بر اساس توهمات‌مان دست به اعمالی بزنیم که نابخردانه باشند. «مثلا با توجه به شرایط موجود رای ندهیم!»

۲- وقتی پای انتخاب کردن به میان می‌آید، در دنیای خیالی ذهن‌مان، ما در اکثر اوقات در حال انتخاب بین چندین گزینه خوب هستیم تا از میان آن‌ها بهترین حالت ممکن را انتخاب کنیم. ولی بسیاری مواقع در دنیای واقعی مجبور به انتخاب از میان چندین حالت بد هستیم تا از وقوع شرایط بدتر جلوگیری کنیم. ممکن است در توهمات زیبای ذهن‌مان، خود را منزه‌تر از آن بپنداریم که اصلا بخواهیم به گزینه‌های غیر خوب فکر کنیم؛ چه برسد به اینکه بخواهیم انتخابی انجام دهیم که در شرایط نرمال آن را بد تلقی می‌کنیم. ولی «واقعیت» قوانین خودش را دارد: گزینه بد درد دارد و گزینه بدتر درد بیشتر. اگر درست تصمیم نگیریم «صدمه بیشتری» به خودمان، اطرافیان‌مان و جامعه‌مان می‌زنیم.

۳- معمولا هر یک از ما برای خودش یک وضع مطلوب در ذهن دارد که در مقابل وضع موجودِ دنیای واقعی قرار می‌گیرد. این قابلیتِ خیلی مهمی است که بتوان بین این دو وضعیت تفاوت قائل شد و همچنین آنقدر واقع‌نگر و صبور بود که شرایط گذار از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب را درک کرد. برای یک فرد (مثلا از نظر تغییرات شخصیتی)، چنین گذاری ممکن است سال‌ها طول بکشد و برای یک جامعه نسل‌ها! همچنین در این راه ممکن است لحظات زیادی پیش بیاید که مطلوب ما قابل انتخاب یا قابل پیاده‌سازی نباشد. ولی این اتفاق به این معنی نیست که ما نمی‌توانیم/نباید انتخاب کنیم؛ یا نمی‌توانیم/نباید زندگی کنیم.

پی‌نوشت: امیدوارم این حرف‌ها جناحی برداشت نشود. در اصل هدفم این است که خواننده‌ی اینجا، با هر گرایش سیاسی‌ای که دارد، تشویق به رای دادن شود! فکر می‌کنم کل این فرایند و تقویت نهاد انتخابات به معنای واقعی‌اش، به رشد جامعه ما کمک می‌کند.

وقتی گریبان عدم
با دست خلقت می‌درید

وقتی ابد چشم تو را
پیش از ازل می‌آفرید

وقتی زمین ناز تو را
در آسمانها می‌کشید

وقتی عطش طعم تو را
با اشکهایم می‌چشید

من عاشق چشمت شدم
نه عقل بود ونه دلی

چیزی نمی‌دانم از این
دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن
دنیا همان یک لحظه بود

آن دم که چشمانش مرا
از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم
شیطان به نامم سجده کرد

آدم زمینی تر شد و
عالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو
نه آتشی و نه گلی

چیزی نمی‌دانم از این
دیوانگی و عاقلی

[افشین یداللهی]

زندگی در دنیایی که آدم‌هایش خاکستری هستند خیلی سخت‌تر از زندگی در دنیایی است که همه یا سفید سفید هستند یا سیاه سیاه.

دنیای یک‌دست، احساساتش هم یک‌دست است. تکلیف آدم با خودش و با بقیه روشن است. یا دوستی و محبت و عشق وجود دارد یا نفرت و دوری. ولی دنیای آدم‌های خاکستری گیج کننده است. همزمان ممکن است عاشق بخش‌هایی از وجود کسی باشی و متنفر از بخش‌های دیگر. عواطف آدم دیگر صاف و یکدست نیست. احساسات ترکیب «پیچیده‌ای» می‌شود از کشش‌های مختلف که آدم را چندپاره می‌کند. این نوسان بین حس‌های مختلف و عدم پایداری آن‌ها آدم را فرسوده می‌کند و از توان می‌اندازد.

(شاید کسی بگوید این کشش‌ها باعث رشد آدم‌ها می‌شود. احتمالا این حرفْ حرفِ درستی است، ولی چیزی از سختی و سرگشتگی وضع موجود نمی‌کاهد).

حالا کمدی‌ست، طنز تلخ است،  تراژدی‌ست یا هر چیز دیگری که بخواهیم اسمش را بگذاریم (!)؛ خیلی وضعیت ناگواری‌ست که افرادی که قرار بوده خودشان عامل، محرک و نمادی برای رشد و پیشرفت باشند در عمل به یکی از موانع جدی آن تبدیل شده‌اند. در چنین شرایطی آدم باید خیلی محکم باشد که بتواند امیدش را همچنان حفظ کند!