اندر باب ننوشتن

خیلی کمتر فرصت نوشتن پیدا می‌کنم. باز گهگاهی برای خودم دو-سه خطی می‌نویسم. ولی اینجا که خیلی کمتر از آن هم نوشته‌ام. فرصت نداشتن دلیل خوبی‌ست برای این ننوشتن‌ها، ولی همه‌ی دلیل آن نیست. در این یک سالی که برگشته‌ام خیلی چیزها برایم تغییر کرده و این تحولات همچنان هم ادامه دارد. گاهی در زندگی در یک بازه زمانی خاص سرعت بالا و پایین شدن‌ها آنقدر زیاد است که هضم آن برای خود آدم هم چندان راحت نیست؛ چه برسد به اینکه بخواهد برای دیگران هم توصیفاتی ارایه کند. به غیر از این دو دلیل یک دلیل مهم دیگر هم وجود دارد که اینجا نوشتن را برایم سخت‌تر می‌کند. موقعیت جدید کاری محدودیت‌های زیادی را از نظر ذهنی برایم ایجاد می‌کند. حالا برای اینکه درباره مطلبی بنویسم‌ باید به هزار و یک نکته‌ی کوچک و بزرگ دیگر فکر کنم و اثر و نتیجه آن حرف و نوشته را در شرایط مختلف بسنجم. هنوز به نوشتن در این شرایط جدید و محدودیت‌های آن عادت نکرده‌ام و هنوز درست دستم نیامده که چطور با وجود این موانع حرف‌هایی را که می‌خواهم بزنم.

با همه سختی‌ها و محدودیت‌هایش ولی، دوست دارم این «با نام نوشتن» را ادامه دهم. این کار کمکم می‌کند که درون و بیرون شخصیتم متجانس‌تر باشد، خصوصا در این جامعه و در این زمانه‌ای که چندان ناپسند نیست آدم‌ها درون و بیرون‌شان متفاوت و حتی گاهی متضاد باشد. از طرف دیگر احساس می‌کنم شاید بعضی حرف‌ها و تجربه‌ها کمکی باشد برای آدم‌هایی که ممکن است بخواهند راه‌های مشابهی را بروند. در کوتاه‌مدت فکر نکنم وضعیت فرقی کند ولی در مدت زمان طولانی‌تر امیدوارم از طرفی از نظر زمان‌بندی بتوانم جایی برای این کار باز کنم و از طرف دیگر هم با شناخت بهتر محیط و شرایط جدید بهتر بتوانم برای برطرف کردن موانع ذهنی راه حلی بیابم.