شاهکار

امام حسین با چنان آرامش و صلابتی به سمت تقدیر مقدرشده الهی ره‌سپار می‌شود و چنان با سبک‌باری آن را در آغوش می‌گیرد که جز حیرانی و تحسین، عکس‌العملی برای ناظر خارجی باقی نمی‌گذارد. علی‌رغم آشفته‌بازاری که در اطراف او به وجود آمده (و با توجه به آگاهی‌ای که از سرانجام کار دارد)، آنقدر با طمانینه به همه جزئیات، آدم‌ها، مکان‌ها و لحظات توجه می‌کند که تنها نشان از قصد او برای خلق یک شاهکار بی‌نظیر دارد… سلام و درود خدا بر او و یارانش باد!