بخش‌هایی از «کافکا در کرانه» – ۳

اما آنچه بیشتر مایه‌ی انزجارم می‌شود، آدم‌هایی هستند که قوه‌ی تخیل ندارند. همان‌جور آدم‌هایی که تی‌اس‌الیوت به آنها می‌گوید «انسان‌های پوک.» آنهایی که فقدان قوه‌ی تخیل را با چیزی مثل پَرِکاه پُر می‌کنند و از کار خودشان بی‌خبرند. آدم‌های بی‌عاطفه‌ای که خرواری کلمه‌ی توخالی نثارت می‌کنند و می‌کوشند تو را به کاری که نمی‌خواهی وادارند.

[ هاروکی موراکامی: کافکا در کرانه*، ص ۲۴۳ ]

ترجمه‌ی: مهدی غبرائی، انتشارات نیلوفر، چاپ اول، پاییز ۱۳۸۶.