مسافر

بعد از اینکه ابراهیم (ع) از قومش، که به علت ماجرای شکسته شدن بت‌ها از دستش عصبانی بودند و آتشی برای نابود کردن او فراهم کرده بودند، رویگردان می‌شه با یک حس خیلی خوبی این جمله رو می‌گه:

وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّي سَيَهْدِينِ
و [ابراهيم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا كه مرا راه نمايد.

[ الصافات: ۹۹ ]

نکته‌ای که در این در جمله برام جالب بود اینه که حضرت ابراهیم این حرف رو نه در اوایل راه که بعد از پشت سر گذاشتن آزمایش‌های زیادی بیان می‌کنه. انگار که بعد از همه‌ی این ماجراها تازه سفر اصلیش شروع می‌شه.