Loud Thinking

بضی‌وقت‌ها اتفاق‌هایی می‌افتند که همه تصورات و عقاید ما را به چالش می‌کشند. ما خیلی سریع عادت می‌کنیم؛ به محیطمان، به عقاید جامعه‌مان و به اینکه درست و غلطهای پذیرفته‌شده کدامند. اما گاهی اتفاق‌هایی می‌افتند که باعث می‌شوند همه چیز زیر سوال برود و همه تصورات‌مان به چالش کشیده شوند. چند شب پیش برایم چنین اتفاقی افتاد که خیلی ذهنم را درگیر کرد. بعضی از رویدادها انرژی زیادی دارند، مثل بعضی از خواب‌ها. آدم می‌خواهد ماجرا را برای همه تعریف کند. و بعد ذهن آدم خودش را به هر دری می‌زند که معنی آن واقعه را درک کند. من هم چنین وضعی داشتم. بعد از چند روز ولی، احساسی که به من دست داد این بود که کل ماجرا شاید برای این اتفاق افتاد که همین حس مطمئن بودن در مورد عقاید و درست و غلط بودن را برایم زیر سوال ببرد. که تا هنگامی که تا آخر ماجرا نرفته‌ایم، نمی‌توانیم به راحتی قضاوت کنیم که درست و غلط کدام بوده است. باید تا آخر ماجرا رفت… ولی «انتها» سنگینی ترسناک پوچ شدن همه تصوراتی را دارد که یک عمر برای آن‌ها خودمان را به آب و آتش زده‌ایم. انتها ترسناک است، ولی «حق» است.

بچه‌های انجمن علمی دانشکده کامپیوتر همت کردند و امسال دومین «مجموعه سمینارهای زمستانه» را برگزار کردند. ایده اصلی این رویداد از این قرار است که افرادی که برای تعطیلات زمستانی از خارج از کشور می‌آیند، بیایند و در زمینه کاری‌شان یک سخنرانی هم در مورد جدیدترین کارهای پژوهشی‌شان ارایه کنند.

پارسال خیلی در جریان این سمینارها قرار نگرفته بود ولی با اطلاع‌رسانی بهتر بچه‌ها، امسال توانستم در این سمینار دو-روزه شرکت کنم. علاوه بر سخرانی‌های خوب و جالبی که وجود داشت، فرصت شد تعدادی از بچه‌های قدیم و دوستان را هم ببینم. در طول سمینار احساس می‌کردم که واقعا در یک کارگاه یا کنفرانس حرفه‌ای شرکت کرده‌ام. عمدتا سخنرانی‌ها جالب بودند و ارایه‌ها هم خوب بود و استقبال دانشجوها هم از سخنرانی‌ها خیلی قابل توجه بود. نتیجه‌اش انرژی مثبت زیادی بود که در این دو روز وجود داشت و آدم را به وجد می‌آورد.

یکی از شرایط لازم برای انجام کارهای علمی عمیق، تبادل ایده‌های مختلف و وجود همکاری علمی است. سمینارها و کنفرانس‌های تخصصی عملا مکان‌هایی هستند که در یک زمان فشرده، تعداد زیادی آدم متخصص دور هم جمع می‌شوند و جدیدترین ایده‌هایشان را مطرح می‌کنند و پایه‌های اولیه همکاری‌های علمی آینده‌شان را شکل می‌دهند. عدم وجود چنین کنفرانس‌های داخلی (یا حداقل تعداد انگشت‌شمارشان) یک از کمبودهایی است که دانشجوها و محققین داخلی دارند.  در چنین شرایطی برگزاری این سمینار زمستانه با این کیفیت، قابل توجه است. نکته جالب دیگر این است که این رویداد عمدتا توسط دانشجویان (فعلی و قدیم) دانشکده انجام می‌شود که قابلیت تقدیر بسیار دارد.

امیدوارم این ایده در طول سال‌های آینده پخته‌تر شود تا این رویداد به یک سمینار کاملا حرفه‌ای تخصصی در حوزه علوم کامپیوتر تبدیل شود. همچنین امیدوارم اساتید دانشکده هم حمایت جدی‌تری از چنین رویدادی داشته باشند و حضورشان در آینده پررنگ‌تر باشد. تجربه کارهای دانشجویی مختلفی که در دانشکده کامپیوتر انجام می‌شود (و این سمینار زمستانه یک مثال موفق از آن‌هاست) خیلی ارزشمند است و باید سعی کنیم نه تنها آن را حفظ کنیم بلکه همه‌مان در هرچه غنی‌تر شدن آن تلاش کنیم.

شب یلداست و تا دیروقت دانشگاه هستیم! من مشغول خواندن مقاله‌های جواد و محمد و رامین هستم. همسر هم با استادش جلسه دارد. یک سر رفته بودم از بوفه چیزی بخرم که دیدم هوا سرد است و بوی برف می‌آید. یاد تعطیلات ژانویه دوران دکترا افتادم که دانشگاه خلوت بود و مشغول کار بودم. یا آن روز اول ژانویه‌ای که با مهدی چراغچی بلند شده بودیم رفتیم دانشگاه و سر ظهری دربه‌در دنبال جایی می‌گشتیم که غذا بخوریم… از فروشنده که خداحافظی می‌کردم یلدا مبارکی گفتم و هر دو خندیدیم.

احساس خوبی دارم… یلدایتان مبارک!

(در حالیکه والس در چمن به گوش می‌رسد…) بعد از دو-سه هفته که به خاطر مریضی و سردی هوا و … نتونسته بودم روزهای جمعه برای دویدن بروم، امروز که بارونی بود و خیلی هم سرد نبود بالاخره بر مقاومت‌های درونی غلبه کردم و رفتم پارک! هوا عالی بود و عطر درخت‌های کاج (سرو؟ سوزنی؟!) فضای پارک رو پر کرده بود… خودم را به دست هوای لطیف سپردم و ذهنم را از روزمرگی‌های زندگی خالی کردم… اگر تو هم بودی دیگر همه چیز تکمیل می‌شد 🙂